مهمترین ویژگی هایی که پایدارکننده پلی اتیلن باید واجد آن باشد عبارتند از:
• سازگاری با پلیمر
• عدم فرّاریت
• نداشتن رنگ
فرآیند شکل دهی
پلی‌اتیلن سنگین در گستره حرارتی ۱۸۰ – ۲۸۰ سانتیگراد انجام می‌گیرد، رفتار این پلیمر بنا بر شیوه پلیمریزاسیون به وجود آورنده آنها در برابر حرارت متفاوت است.
• موادی که بر اساس فرآیند پلیمریزاسیون زیگلر- ناتا ساخته می شوند، به طور عمده تخریب اکسیداسیونی آن ها با افزایش شاخص جریان مذاب همراه است، که این پدیده ناشی از شکستن زنجیرهاست.
• پلی‌اتیلن‌های سنگینی که از روش فرآیند پلیمریزاسیون فیلیپس ساخته می‌شوند، تخریب اکسیداسیونی آن ها با ایجاد اتصالات عرضی همراه میشود که این امر کاهش شاخص جریان مذاب را به همراه دارد.
آنتی اکسیدان‌هایی که برای پلی‌اتیلن مصرف می‌شوند همان هایی هستند که برای پلی پروپیلن مورد استفاده قرار می‌گیرند.
با وجودی که ترکیبات فنولی با جرم ملکولی متوسط و سنگین به عنوان پایدارکننده‌های حرارتی فعال در دراز مدت برای پلی‌اتیلن به حساب می‌آیند ولی در غلظت‌های (۰٫۰۳ – ۰٫۱۵)% را به عنوان پایدارکننده‌های حین فرآیند به کار می‌روند.